Duchowość św. Ottona
Środowa Msza św. wieczorna 24 kwietnia była naszym kolejnym „Spotkaniem ze św. Ottonem”. Tym razem Eucharystii przewodniczył i okolicznościowe słowo wygłosił ks. dr Radosław Sucharab, rektor koszalińskiego seminarium.
„Szukanie drogi do serca człowieka poprzez głoszone słowo i wydarzenia zbawcze charakteryzuje ziemską misję Syna Bożego.” – rozpoczął swoje kazanie ks. Radosław w nawiązaniu do liturgii Słowa z dnia – „Dobry Pasterz, który szuka owiec zagubionych. Szuka, bo odczuwa pragnienie: zbawienia dusz! To obraz paschalny. Jezus odnajduje i ocala zagubioną owieczkę tzn. wyrywa ją piekłu, diabłu, przez swoja Mękę, Śmierć, Zmartwychwstanie i Zesłanie Ducha Świętego. To pragnienie wyrażone przez Jezusa na krzyżu jest podstawowym zadaniem i misją całego Kościoła.”
„Opisać duchowość danego człowieka – to tak jakby zajrzeć do jego duszy, do serca, do najgłębszych pragnień. Dostrzec ów styk pomiędzy nim a Bogiem, w modlitwie, sposobie przeżywania wiary, czyli tzw. doświadczeniu Boga. Trudno nam opisać doświadczenie Boga, którym charakteryzował się św. Otton. Nie mamy jego pism, jego modlitw, w których odkryłby przed nami swoje wnętrze. Jednak pewne jego zewnętrze postawy, działania, szczególnie te apostolskie, opisane przez biografów, pozwalają nam z dużym prawdopodobieństwem opisać wewnętrzny świat – pragnienia serca św. Biskupa z Bambergu. Wg opracowań znawców tematu duchowości św. Ottona charakteryzował się modlitwą osobistą, praktykami ascetycznymi i życiem sakramentalnym.”
„Otton – już od dzieciństwa, poprzez osobiste doświadczenie Boga i otrzymane wychowanie w wierze, nabierał świadomości jak wielkim darem jest przynależność do Kościoła, czyli godność dziecka Bożego i wszystko to co chrześcijanin otrzymuje w sakramencie chrztu świętego. W swoich misjach na Pomorzu, niestrudzenie dziesiątki tysięcy razy udzielał sakramentu chrztu świętego. Dzisiaj powinien być dla nas przykładem właściwego stosunku do sakramentu chrztu świętego, to tego byśmy naszą tożsamość chrzcielną postawili centrum życia chrześcijańskiego. W swoich wypowiedziach zaprasza nas często do tego papież Franciszek. Tak często bowiem dziś ten sakrament jest niedoceniony.
Mówiąc o duchowości apostolskiej św. Ottona, nie można nie wspomnieć o jego gorliwości w apostolskim działaniu. Co kierowało św. Ottonem, że nie poddawał się po pierwszych niepowodzeniach, przezwyciężając opór słuchaczy i ich wrogość, która doprowadziła nawet do pobicia go i jego towarzyszy. To również tajemnica serca św. Ottona, być może odpowiedź znajdziemy u innych świętych, którzy pragnienie zbawienia dusz nosili głęboko wyryte w swoim sercu. Patronka misji św. Teresa z Lisieux napisała w swoich rękopisach: „Zrozumiałam, że jedynie miłość porusza członki Kościoła i że gdyby ona wygasła, apostołowie nie głosiliby już Ewangelii, męczennicy nie przelewaliby już krwi”.
Duchowość św. Apostoła Pomorza ma również wymiar wspólnotowy. Św. Otton nie jest samotnikiem liczącym tylko na osobiste zdolności i indywidualne oddziaływanie. W jego misji na Pomorzu wg świadectw biografów brało udział 20 kapłanów oraz ludzie święccy. Jego apostolskie działanie podkreśla prawdę, że Kościół to wspólnota ludzi wiary, która jest adresatem głoszenia ewangelii, ale również jako wspólnota posłana by głosić.
Duchowość Apostoła, Misjonarza jak pokazuje przykład życia św. Ottona nie jest tylko wewnętrznym przeżyciem, ale jest związana z umiejętnością zintegrowania głoszonego słowa z realizmem życia konkretnego czasu i miejsca. Ten element duchowości moglibyśmy nazwać duchowością Wcielenia. Wielka roztropność św. Ottona, dobór sposobów i form głoszenia Ewangelii, zmysł dyplomatyczny, znajomość języka Pomorzan, przygotowanie żywnościowe i liturgiczne, świadczą o bardzo realistycznym podejściu do powierzonej mu misji. Taka postawa kierują nas do duchowości realistycznej i przestrzega przed ucieczką w wyimaginowany świat oderwanej od realności duchowej wyobraźni.
Ostatnim elementem duchowości, na który chciałbym zwrócić uwagę to posłuszeństwo Duchowi Świętemu działającemu w Kościele. Żaden chrześcijanin nie ma wątpliwości, że to Duch Święty działa, udziela się w Kościele. Odpowiedź człowieka jest zawsze czymś wtórnym, rozeznanie woli Bożej i wypełnienie jej to charakterystyka nie tylko misjonarza, ale każdego świętego, „dobrego” chrześcijanina.”
Kończąc, ks. rektor zaznaczył: „Życie św. Ottona przypieczętowane kanonizacją jest znakiem nieomylności działającego w kościele i zapraszającego do współpracy Ducha Świętego. To również dla nas wezwanie do opuszczenia indywidualistycznych przekonań i pragnień oderwanych od wskazań Urzędu Nauczycielskiego Kościoła.”
Na kolejne „Spotkanie ze św. Ottonem” zapraszamy 27 maja.