Imię Twe Jezu budzi do życia,

otwiera oczy, serca rozpala,

natychmiast giną smutne przeżycia

i ból się wszelki od nas oddala.

Na Twoje Imię człowiek w zachwycie,

odczuwa rozkosz i ukojenie,

widzi, jak pięknem raczysz obficie,

dlatego wpada w słodkie omdlenie.

Najsłodsze Imię, perło i kwiecie,

stworzenia Swego jesteś zachwytem,

czyż jest milszego coś we wszechświecie,

tylko Ty jesteś koniecznym Bytem.

Jezu, Ty jesteś koniecznym Bytem,

pragnienia stworzeń zaspokojeniem,

pokarmem duszy, szczęściem obfitym,

nagrodą jesteś, marzeń spełnieniem.

W słodyczy Twego Imienia tonę,

niebieska cisza mnie utuliła,

zamilkły słowa – miłością płonę,

będę Imieniem Twym się szczyciła.

Ilekroć patrzę w Jej Obraz Święty,

serce me ogniem niebiańskim pała,

jakiś duch siły i niepojęty,

chce bym jak Ona święta została.

Jej wzrok pociąga w górne przestworza,

wskazuje ścieżkę, którą zdążała,

gdzie jest nadzieja, gdzie jasna zorza,

gdzie nasza Miłość i Jego chwała.

Piękna, ofiarna, Bogu służąca,

przy białej Hostii wiernie czuwała,

jej miłość czysta, zawsze gorąca,

bo bardzo Boga w Hostii kochała.

Dlatego chciała, by świat ten cały,

wielbił Jezusa w Hostii skrytego,

chciała by miasta polskie też miały

w monstrancji Boga Trzykroć Świętego.

Opuszcza Francję, jedzie do Lwowa,

i tam fundacja nowa powstała,

ona na wielkie trudy gotowa,

oblubienicą Pana została.

I odtąd nic Ją w świecie nie cieszy,

jak tylko praca dla Swego Pana,

gdzie sprawy Pana, Ona tam spieszy,

bo jest w Nim bardzo zakochana.

Buduje Klasztor, Kościół wspaniały,

w Polsce regułę drugą przyjmuje,

wszystko dla Boga, dla Jego chwały,

przykładem świeci, Siostry miłuje.

Matka Najdroższa – Maria od Krzyża,

na pewno z Panem króluje w chwale,

gdy my wołamy, do nas się zbliża,

i wysłuchuje próśb naszych stale.

Cichutka Hostia i taka mała,

a jaka miłość w niej niezgłębiona,

jaka w niej dobroć i wielka chwała,

jaka w niej siła niezwyciężona.

Ja będę z wami do końca świata

i nie zostawię was sierotami,

we Mnie wy macie Boga i Brata,

będę was wspierał, będę Ja z wami.

Lecz miłość wielka pragnie miłości

I serca niby oblubienicy,

chce dzielić skarby swojej mądrości,

zagłębić ludzi w Swej Tajemnicy.

Ubóstwo – to niepokalaność duszy,

to zwrot zupełny  do ojczyzny w niebie,

 żaden byt ziemski nie cieszy, nie wzruszy,

bo szczęście widzi swe w anielskim chlebie.

Dusza już cała do Boga należy,

potrzebne skarby ma swoje w niebie,

inaczej waży, inaczej już mierzy,

tam swoich rzeczy już szuka dla siebie.

Nie wie co zazdrość, zachłanność, co chciwość,

w piękno nieziemskie dusza się wpatruje,

widzi Jezusa, czuje Jego Miłość,

tam ona tęskni, bo Boga miłuje.

Co będzie jutro, do Boga należy,

ufa, nie robi na jutro zapasów,

wpatrzona w Boga, tylko Jemu wierzy,

żyje spokojnie, nie chce lepszych czasów.

Świadkiem Jezusa jest ta lampka wieczna

jaka jest dla nas ta miłość serdeczna,

od nas wymaga prawdziwej miłości

bo chce obdarzyć nas szczęściem w wieczności.

Największym grzechem to jest brak miłości

dla Bożego serca nasz brak wdzięczności,

jak spojrzysz w Oczy, gdy pójdziesz do Nieba,

gdy nie rozróżniałaś żywego Chleba.

Niebo drży i się lęka myśląc o tym,

kto nie kochał, jak się czuć będzie potem,

kto pozna Miłość, wyniszczenie Boga,

to jaka go wówczas przeniknie trwoga.

Póki żyjemy, niech serce nam płonie,

w żarliwej miłości Boga niech tonie,

miłość prawdziwą ofiarą się mierzy,

a więc kochajmy szczerze, jak należy.

Patrzę na Hostię odrobinkę chleba,

widzę w Niej wszystkie wspaniałości Nieba

bo wiara uczy, że w Niej Bóg ukryty

Majestat, Piękno i pokarm obfity.

Że wszelkie dobro Hostia mieści w sobie

choć skromna, wiele mówi tobie,

bo w Niej Bóg skryty Mocy i Mądrości

Ocean Dobra, Wiedzy i Mądrości.

Idź do Jezusa jak najszybciej z rana

On jest najlepszym Przyjacielem duszy

padnij przed Panem w Hostii na kolana

On cię uświęci, serce twoje wzruszy.

On stale czeka na spotkanie z tobą

On ciebie kocha, pragnie wzajemności

jest wielkim Bogiem, jest żywą Osobą

tęskni i pragnie od stworzeń miłości.