W ramach przygotowania do obchodów jubileuszowego roku, od lipca 2023 roku w naszym kościele odbywał się comiesięczny cykl „Spotkanie ze św. Ottonem” – raz w miesiącu sprawowana była Eucharystia z okolicznościową nauką o św. Ottonem. Na zakończenie odbywało się nabożeństwo za wstawiennictwem Świętego Apostoła Pomorza
W dniach 15-16 czerwca 2024 roku na Górze Polanowskiej odbywał się Odpust Kaszubski połączony ze świętowaniem 900-lecia pierwszej wyprawy misyjnej Świętego. Na tę okoliczność, z inicjatywy opiekuna pustelni i kościoła na Górze Polanowskiej, którym jest o. Janusza Jędryszek OFMConv, powstał Akatyst ku czci św. Ottona, który napisała nasza Siostra – s. M. Teresa Pechman od Jezusa Królującego w Boskiej Eucharystii OCPA
TRIDUUM PRZED ODPUSTEM (27-29.06.2024r.) – kazania głosił ks. Maksymilian Atałap, wikariusz parafii pw. Matki Bożej Królowej Różańca Św. w Słupsku.
Linki:
Przygotowanie do Odpustu św. Ottona rozpoczęte!
30.06.2024 -Uroczysta Msza św. pod przewodnictwem J.E. bp. Zbigniewa Zielińskiego – Odpust św. Ottona
Relacja w diecezjalnym „Gościu Niedzielnym” – Bp Zieliński: Co dzisiaj powiedziałby do nas Otton? (gosc.pl)
Obejrzyj: https://youtu.be/eJHeAg9McL4
01.07.2024r. – Odpust św. Ottona – Akatyst i Eucharystia (o. Kamil Szczupaczyński OFMConv) – Witaj Święty Ottonie, Apostole Pomorzan – Akatyst i Odpust
Relacja w diecezjalnym „Gościu Niedzielnym: – Witaj, bo przez ciebie Bóg miłosierny nawiedza swoją ziemię (gosc.pl)
O Akatyście – Dwa akatysty do św. Ottona (gosc.pl)
Św. Otton urodził się około roku 1060. W młodym wieku był kapelanem na dworze księcia Władysława Hermana. Po powrocie do Niemiec został kanclerzem cesarza Henryka IV, a później Biskupem Bambergu. W roku 1124 na prośbę Bolesława Krzywoustego przybył na Pomorze i doprowadził do przyjęcia chrześcijaństwa przez Pomorzan. Umarł 30 czerwca 1139 roku w Bambergu.
Pochodził ze znakomitego rodu frankońskiego Mistelbachów. Na świat przyszedł ok. 1060 roku w Szwabii. Ojcem jego był Otton, matką Adelajda, a bratem Fryderyk. Rodzice jego znani z pobożności, wychowali syna bardzo starannie i od najmłodszych lat poświęcili go stanowi duchownemu. Wraz z opatem Henrykiem z Weltenburga przybył do Polski ok. 1080 roku. W Polsce losy Ottona były zależne w znacznej mierze od opiekuna, który wkrótce został arcybiskupem gnieźnieńskim i mógł mu udzielić znacznego poparcia. Dzięki zaletom usposobienia zjednał sobie Otton serca dostojników, i wkrótce stał się znanym w całym kraju.Te szerokie kontakty ułatwiła mu z pewnością znajomość języka polskiego. Długie lata upływały Ottonowi na bezustannych podróżach po kraju i zagranicę, czy to w sprawach dworu, czy też arcybiskupa Henryka. Jednak na szeroką widownię wypłynął Otton po śmierci pierwszej żony Władysława Hermana Judyty czeskiej w roku 1085, kiedy aktualna stała się sprawa powtórnego małżeństwa księcia polskiego. Być może, że po jej zgonie Otton przebywał w poselstwie w Niemczech. Tam dowiedział się o owdowieniu Judyty Marii żony Salomona węgierskiego a siostry cesarza i wskazał dworowi niemieckiemu na możliwość małżeństwa jej z władcą Polski. Otrzymał nawet taką misję od cesarza Henryka IV.
po powrocie do Niemiec (1097) Otton pozostał już na stałe w służbie cesarza. Henryk IV, doceniając jego zdolności, zasługi i dotychczasową lojalność, mianował go kanclerzem cesarskiego dworu. Nominacja, która nastąpiła po dacie 15 lutego 1102 roku, była, jak się okazało, niejako wstępem do powierzenia mu wyższego stanowiska, tym razem kościelnego. Po śmierci biskupa bamberskiego Rotberta (11 VI 1102 roku) sam cesarz mianował go na ten urząd (25 grudnia 1102 roku). Ingres odbył się 2 lutego 1103 roku. Dla sprawowania władzy kanonicznej konieczne było jednak uzyskanie przez niego sakry biskupiej, to zaś zależało wyłącznie od papieża. Jednak za czasów Henryka IV było to niemożliwe. Dopiero po abdykacji cesarza na rzecz syna Henryka V, co nastąpiło w 1105 roku, pod naciskiem możnowładców świeckich i duchownych, Otton udał się w podróż do Stolicy Apostolskiej, aby uzyskać aprobatę wyboru oraz dotychczasowej działalności na terenie diecezji bamberskiej. 13 maja 1106 roku w mieście Anagnia, podczas uroczystości Zesłania Ducha Świętego przyjął z rąk papieża Paschalisa II sakrę biskupią z infułą, widomym znakiem godności.
Jako biskup cieszył się nie tylko czcią i poważaniem swych diecezjan, lecz także dużym autorytetem w Kościele niemieckim i na dworze cesarskim.
Do Polski powrócił ponownie w 1124 roku. Został wówczas zaproszony przez księcia Bolesława Krzywoustego w celu podjęcia misji wśród pogańskich Pomorzan. Przeprowadził dwie wyprawy misyjne: pierwszą od kwietnia 1124 roku do marca 1125 roku i drugą od kwietnia do grudnia 1128 roku. Kończąc drugą wyprawę misyjną 18 grudnia 1128 roku, Otton założył tutaj 14 kościołów w 12 miejscowościach i ochrzcił, tylko w pierwszej wyprawie misyjnej 22 185 pogan, co stanowiło 1/5 tutejszych mieszkańców. Był to sukces niewspółmierny na ówczesne czasy. Tym bardziej, że z prowadzonych z terenów Polski sześciu misji: św. Wojciecha, Brunona z Querfurtu, Reinberna, Braci międzyrzeckich, Bernarda i Ottona tylko ta ostatnia doszła w całej rozciągłości do skutku.
Szedł do ludu pomorskiego z orężem słowa i jego mocą. Przygotowanie misji przesądzało nieraz o jej powodzeniu i skutkach. Sprawdziło się to zarówno w wypadku św. Wojciecha, jak i Bernarda. Poszli oni do pogan bez przygotowania i bez środków dlatego praca ich nie przyniosła owoców. Otton natomiast zgromadził środki zarówno żywnościowe, pieniężne, jak i liturgiczne. Zadbał również o współpracowników. W jego towarzystwie znalazło się 20 kapłanów. Misjonarz Pomorza wiedział również jak nieodzownym w prowadzeniu misji jest znajomość języka. Otton nie musiał się uczyć, ponieważ znał język polski, ale być może go nieco zapomniał więc potrzebował tłumacza. Rozpoczynając pracę misyjną Otton trafił na dobry grunt. Władca Pomorza Warcisław I i jego małżonka Ida byli już chrześcijanami. To ułatwiło mu pracę. Niemniej jednak misjonarz korzystał zawsze z pomocy możnych. A przez nich oddziaływał dopiero na lud. Jednym ze środków umiejętnie stosowanych przez Ottona były okazałe wystąpienia, które na prostaczków działały niekiedy w sposób bardzo skuteczny. Wykorzystał tutaj wiedzę przekazaną mu przez Bernarda. Marnie odziany hiszpański biskup został odczytany przez lud pomorski za błazna, a nie za posłańca Boga. Otton często nauczał w soboty występując w pontyfikalnych szatach. Pewnego razu wystąpił w tak wspaniałych szatach, że nawet lud szczeciński przyzwyczajony do przepychu podczas obrzędów pogańskich patrzył nań jak na dziwo i cofał się na jego widok.
Otton wiedział, że niepodobna było krzewić wiary świętej wśród pogan nie zniszczywszy równocześnie tego wszystkiego co im przypominać mogło związek ze starymi przesądami. Łagodny zwykle i spokojny, w tej sprawie bywał staruszek nieustępliwy. Dlatego niszczył świątynie i chramy, bałwany i bogom poświęcone przedmioty. Niczego przy tym nie kazał zabierać ze sobą, by nie było żadnych podejrzeń. Uczynił tylko mały wyjątek co do szczecinian zabierając z kąciny posąg Trzygława w celu przekazania go papieżowi Kalikstowi II oraz oszczędzając, niegdyś kultowe, drzewo orzechowe. pogańskich. Otton wiedział również o tym, że człowiek nie znosi próżni, a religia jest mu potrzebna. Dlatego gdzie była sposobność głosił kazania i nauczał. Głosząc kazania zaczynał je zwykle od poszczególnych zdarzeń z życia Jezusa Chrystusa. Mówił jasno o Duchu Świętym i sakramentach. Kładł wielki nacisk na przystosowanie prawideł życiowych nowochrzczeńców do chrześcijańskich zasad etycznych. Tym bardziej, że pomorzanie mocno tkwili w barbarzyńskich praktykach, takich jak zabijanie przez matki niemowląt płci żeńskiej, zwyczaj, zdaje się, wywołany względami czysto materialnymi oraz w kazirodztwie. Stąd zakazywał małżeństw między krewnymi aż do siódmego stopnia. Tak przekonawszy pogan chrzcił ich. Chrzest odbywał się na sposób biblijny. Po nim Otton rozdawał podarki, ubrania, bogatsi otrzymywali nawet pierścienie i inne upominki ze złota. Ochrzczonym nakazywał pewne praktyki religijne. Mianowicie posty w piątek, wstrzymanie się od ciężkiej pracy w niedzielę, uczęszczanie do kościoła, słuchanie mszy św. i kazania z należytym nabożeństwem. Nakazywał spowiedź i wiele innych praktyk.
W celu utrwalenia dzieła misyjnego budował kościoły. Zwykle działo się tak, że Otton fundował tylko ołtarz i sanktuarium (prezbiterium) a samą świątynię, pod kierownictwem kapłana, wznosił lud. W ten sposób zakładał ośrodki parafialne. I gdy w Polsce parafie powstawały w XIII w. na Pomorzu istniały już w trzydziestych latach XII wieku. Otton apostołował w Kołobrzegu, Białogardzie, Pyrzycach, dotarł na Wolin i do Szczecina.
Przyklasztorny kościół pw. św. Ottona w Słupsku jest jedynym kościołem pod tym wezwaniem w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
LITANIA DO ŚW. OTTONA
Panie, zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami.
Chryste, zmiłuj się nad nami, Chryste, zmiłuj się nad nami.
Panie, zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami.
Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas.
Panie Jezu, Słowo Boga Odwiecznego, zmiłuj się nad nami.
Panie Jezu, Ty przyoblekłeś się w ciało,
Panie Jezu, Ty stałeś się człowiekiem,
Panie Jezu, Ty ogłosiłeś nadchodzące Królestwo,
Panie Jezu, Ty wyszukałeś uczniów,
Panie Jezu, Ty wybrałeś Apostołów,
Panie Jezu, Ty nauczyłeś ich Dobrej Nowiny,
Panie Jezu, Ty uczyniłeś ich świadkami Twojej śmierci oraz Twojego zmartwychwstania,
Panie Jezu, Ty wysłałeś ich na cały świat,
Panie Jezu, Ty dałeś im Ducha Prawdy,
Panie Jezu, Ty jesteś w swoim Kościele do końca czasów.
Dlatego, że jesteśmy świadkami Twojego słowa, prosimy Cię, wysłuchaj nas.
Dlatego, że żyjemy wiarą,
Dlatego, że mamy odwagę w dzisiejszych czasach być Twoimi apostołami,
Dlatego, że dajemy w naszym społeczeństwie świadectwo o Tobie i Ojcu,
Dlatego, że jesteśmy przy Tobie w chwilach pomyślności i trudu,
Dlatego, że wszyscy ochrzczeni i bierzmowani rozpoznają swoje posłannictwo,
Dlatego, że Kościół przekazuje Twoje posłanie,
Dlatego, że Kościół zachowuje Twoją prawdę w sposób nienaruszony,
Dlatego, że kobiety i mężczyźni także i dziś podejmują powołanie misyjne.
Święty Ottonie, świadku wiecznego słowa, módl się za nami.
– świadku gorliwy,
– świadku krasomówczy,
– świadku wytrwały,
– świadku dzielny,
– świadku zwycięski,
– świadku wypełniony duchem.
Święty Ottonie, Apostole Pomorza, módl się za nami.
– zwiastunie wiary,
– kaznodziejo Królestwa Niebieskiego,
– robotniku Pańskich żniw,
– piewco miłości Bożej.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
K.: Módl się za nami, święty Ottonie,
W.: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się:
Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom: Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody. Uczcie ich zachowywać to, co wam przykazałem, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Ty wysłałeś biskupa Ottona na Pomorze, aby zasiał w sercach ludzkich ziarno Ewangelii. Pozwól i nam, za jego pośrednictwem, świadczyć przed ludźmi słowem i czynem. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.
W.: Amen.