Sługa Boża Matka Maria od Krzyża – Ludwika Morawska – która przeszczepiła nasz Zakon z Francji na ziemie polskie, przyszła na świat 22 sierpnia 1842 roku w Rokoszu koło Słupcy w powiecie konińskim. Była piątym z sześciorga dzieci Hieronima i Tekli Morawskich. Wraz z półtorarocznym bratem Aleksandrem została ochrzczona 25 sierpnia 1842 roku w kościele parafialnym pw. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Cieninie Kościelnym. Gdy Ludwika miała zaledwie cztery lata, zmarł jej ojciec. Tekla Morawska wraz z dziećmi przeniosła się do Warszawy – zmarła gdy Ludwika miała prawie trzynaście lat, rok po śmierci swojej córki Bronisławy. Trójką pozostałych dzieci zajęła się rodzina.

W wieku 15 lat Ludwika wstąpiła do dopiero powstającego Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, gdzie jej duchowymi przewodnikami byli bł. M. Angelika Truszkowska i bł. o. Honorat Koźmiński. 8 grudnia 1858 roku otrzymała w tym Zgromadzeniu habit św. i nowe imię – s. Katarzyna. Dwa lata później została liczona do sióstr felicjanek klauzurowych. s. Katarzyna odznaczała się duchem modlitwy i umartwienia, bardzo ceniła sobie chwile osobistej modlitwy i nosiła w sobie żywe pragnienie radykalnego oddania się swemu Boskiemu Oblubieńcowi. Niestety jednak nie były to łatwe czasy dla kościoła i zgromadzeń zakonnych, zwłaszcza tych nowo powstałych. Polska była podzielona między trzy mocarstwa, Warszawa znajdowała się pod władzą cara. W 1864 roku doszło do kasaty Zgromadzenia i s. Katarzyna, wraz z 20. Siostrami została przewieziona do Łowicza, do klasztoru sióstr bernardynek, co było jednoznaczne z powolnym wymieraniem felicjańskiej wspólnoty. Ta trudna i niepewna sytuacja skłoniła ją do wyjazdu – wraz z s. Marianną Ładą – do Francji, by tam szukać możliwości realizacji powołania.

Za radą poznanych księży zmartwychwstańców, obie Polki wstąpiły do nowo powstałego Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu w Troyes. s. Katarzyna otrzymała nowe imię – Marii od Krzyża. We Francji znalazło schronienie wielu rodaków. Także w klasztornej kaplicy w Troyes gromadzili się w święta narodowe i z innych okazji, polscy emigranci. To oni wysunęli pomysł przeszczepienia Zakonu na ziemie polskie. Dodatkowym bodźcem dla s. Marii były słowa papieża Piusa IX: „Przez Najświętszy Sakrament Polska będzie ocalona”. Siostra podjęła więc starania by zrealizować to dzieło.

Pierwszy dom na ziemiach polskich powstał w 1871 roku w Granowie, niedaleko Poznania, dzięki darowiźnie hr. Cecylii Działyńskiej. Jednak Siostry mieszkały tu krótko, jedynie od 12 maja do 22 października 1872 roku. Następnie od 24 października do 26 października 1873 roku, franciszkanki przebywały w Gnieźnie. Jednak w wyniku prowadzonej na terenie zaboru pruskiego polityki kulturkampfu, mniszki były zmuszone opuścić Gniezno i ostatecznie osiadły we Lwowie. To w tym przepięknym mieście wybudowały klasztor i kościół pw. NSJ, w którym do końca II wojny światowej trwała nieprzerwanie adoracja Najświętszego Sakramentu. Matka Maria od Krzyża idąc za radą polskich władz kościelnych postanowiła przyjąć regułę II Zakonu św. Franciszka. W tym celu, w 1879 r. udała się do Rzymu. Konstytucje zreformowane przez Matkę Marię od Krzyża zostały zatwierdzone przez papieża Leona XII dnia 20 IX 1889r. Zawierały one w formie nienaruszonej istotny cel – nieustającą adorację Przenajświętszego Sakramentu. Płonąc żarliwością o rozszerzenie kultu eucharystycznego, Matka Maria założyła jeszcze klasztory w Marburgu (1893 r.) i w Wiedniu (1898r.). Jednak jej przedwczesna śmierć nie pozwoliła jej dokonać reformy przejścia zakonu na regułę św. Klary. Wysiłki w tym kierunku podjęła owocnie jej następczyni – Matka Maria Izabela Markiewicz, przełożona lwowskiego konwentu (reforma zakończyła się w 1912 r.). Siostry także wydawały różne publikacje, modlitewniki w celu szerzenia kultu eucharystycznego. Matka Maria – wyniszczona heroiczną posługą, wiernością Regule, praktykami pokutnymi i ofiarną pracą na rzecz czci Jezusa Eucharystycznego, zmarła w pociągu, w czasie podróży – jak ubogi pielgrzym zmierzający przez ziemię doczesności do wiecznych przybytków Domu Ojca – 26 stycznia 1906 roku. Pochowano Matkę Marię w krypcie klasztornego kościoła.

Przekonanie o świętości jej życia od początku towarzyszyło siostrom, jej duchowym córkom i tym, którzy mieli możliwość poznać ją osobiście. Życie naszej Fundatorki cechowała nadzwyczajna miłość Najświętszego Sakramentu. Cały świat pragnęła przyprowadzić do stóp Jezusa- Hostii, a dusze sobie powierzone zaprowadzić na szczyty świętości. Do realizacji swych wspaniałych ideałów dążyła z heroicznym męstwem poprzez trudy, zawody, upokorzenia i próby różnego rodzaju. Miłość Boga i bliźniego odnosiła zawsze  zwycięstwo. Włożywszy w pracę w Winnicy Pańskiej wszystkie swoje siły ducha i ciała, otrzymała od Boga łaskę, że i po śmierci wyjednywa wzywającym jej wstawiennictwa, spełnienie próśb. Różne jednak koleje losu sprawiły, że proces beatyfikacyjny Matki Marii od Krzyża mógł rozpocząć się dopiero w XXI wieku. 25 października 2002 roku otworzono uroczyście tenże proces. Miało to miejsce we Lwowie. Postulatorem w procesie był J.E. bp Marian Buczek, a delegatem J.E. kard. Mariana Jaworskiego ks. prof. Stefan Ryłko. Na to wydarzenie do Lwowa udały się delegatki wszystkich klasztorów z Polski i z Castelnaudary we Francji. Zakończenie zaś procesu beatyfikacyjnego na etapie diecezjalnym miało miejsce 15 czerwca 2005 roku w Krakowie. Zebrane dokumenty przekazano Kongregacji ds. kanonizacyjnych w Watykanie. Postulatorem został o. prof. Zbigniew Suchecki OFMConv., a od 2022 roku funkcję tę przejął ks. prał. Albert Warso. Obecnie trwają prace nad przygotowaniem Positio. Trwamy także na modlitwie o cud za przyczyną sł. B. Matki Marii od Krzyża Morawskiej.