Św. Kinga
24 lipca przypada wspomnienie św. Kingi dziewicy.
Św. Kinga a właściwie Kunegunda, urodziła się w roku 1234 jako trzecie z kolei córka Beli IV, króla Węgier. Miała dwóch braci i pięć sióstr. Wśród nich św. Małgorzatę Węgierską i bł. Jolantę. Św. Elżbieta z Turyngii była jej ciotką. O latach młodości Kingi nie wiemy nic poza tym że w piątym roku życia przebywała na dworze królewskim. Możemy przypuszczać że otrzymała głębokie wychowanie religijne i pełne wykształcenie. W Wojniczu małoletnia Kinga spotkała się z Bolesławem Wstydliwym. Tam też doszło do zawarcia umowy małżeńskiej. Ze względu na małoletność obojga były to zaręczyny po których w kilka lat później miał nastąpić akt właściwych zaślubin. Pierwsze swoje lata spędziła Kinga w Sandomierzu pod opieką Grzymisławy i pedagoga Mikuły, wraz ze swoim przyszłym mężem Bolesławem. Był to czas najazdów Tatarów. Wieści o ich barbarzyńskich mordach dochodziły do Polski coraz bliżej. Na wiadomość o zdobyciu Lublina i Zawichostu Bolesław z Kingą i Grzymisławą opuścili Sandomierz i udali się do Krakowa. Po klęsce wojsk polskich pod Chmielnikiem w roku 1241 uciekli na Węgry w nadziei że tam będą bezpieczni. Jednak i tu nie znaleźli spokoju. W tym samym roku wojska węgierskie poniosły klęskę nad rzeką Sają dlatego Kinga uciekła z Bolesławem na Morawy gdzie zapewne zatrzymali się w Walechradzie w tamtejszym konwencie cystersów. Wódz tatarski Batuhan stanął w Krakowie w Niedzielę Palmową 24 marca , stąd Tatarzy ruszyli na Śląsk. Po bitwie pod Legnicą w roku 1241, Tatarzy wycofali się z Polski. Po bohaterskiej śmierci Henryka Pobożnego rozgorzała walka o jego dziedzictwo śląskie i krakowskie. Dopiero po pokonaniu Konrada Mazowieckiego młodzi książęta mogli wrócić do Krakowa w roku 1243. Ponieważ zamek w Krakowie jak też w Sandomierzu Tatarzy zupełnie zniszczyli tak że nie nadawał się do zamieszkania, Bolesław i Kinga pozostali w Nowym Korczynie. Tu właśnie Kinga nakłoniła swojego przyszłego męża do zachowania dozgonnej czystości, którą ślubowali oboje na ręce biskupa krakowskiego, dlatego historia nadała Bolesławowi przydomek Wstydliwy. Wtedy Kinga wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Zaślubiny odbyły się na zamku krakowskim ok. 1247 roku, bowiem wtedy Bolesław był władcą księstwa krakowskiego i sandomierskiego. Kinga zapewne w tym czasie odwiedziła rodzinne Węgry. Sprowadziła stamtąd do Polski górników, którzy dokonali pierwszego odkrycia soli w Bochni, aby pomóc w odbudowaniu zniszczonego przez Tatarów kraju Kinga ofiarowała Bolesławowi część swojego posągu. Bolesław za to obdarował ją przywilejem z dnia 2 marca 1252r oddając jej na wieczystą własność ziemię sądecką. Kinga pomagała Bolesławowi w rządach nad obu księstwami sandomierskim i krakowskim. Wskazuje na to spora liczba wystawionych przez obu małżonków dokumentów. Hojnie wspierała katedrę krakowską, klasztory: benedyktynów, cystersów i franciszkanów. Ufundowała kościół w Nowym Korczynie i Bochni. Do Krakowa sprowadziła z Pragi kanoników regularnych od pokuty i wystawiła im kościół św. Marka. Do Krzyżanowic nas Nidą sprowadziła norbertanki gdzie im wystawiono kościół. Kinga przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa. 7 grudnia 1279 r. umarł w Krakowie książe Bolesław Wstydliwy. Długosz wspomina że bp. krakowski Paweł i niektórzy z panów zaoferowali Kindze rządy. Kiedy jednak Kinga poczuła się wolna postanowiła zrezygnować z władzy i oddać się modlitwie i zbawieniu własnej duszy. Upatrzyła sobie klaryski jako zakon dla siebie najodpowiedniejszy. Znała go dobrze bo już w roku 1245 przyjęła welon i habit klaryski jej ciocia bł. Salomea. W kilkanaście lat później klasztor Klarysek powstał w Skale, nieopodal Krakowa. Sprawa założenia przez Kingę klasztoru w Starym Sączu była skomplikowana gdyż nowy władca Krakowa, Leszek Czarny nie chciał zgodzić się na tę fundację i odkładał decyzję. W 1284 r. doszło jednak do zgody i Kinga wstąpiła do niego, tj. w Starym Sączu, zaraz po śmierci męża. Prawdopodobnie nie zajmowała w klasztorze żadnych urzędów. Jej staraniem była budowa i troska o byt materialny sióstr. Śluby zakonne złożyła dopiero 24 kwietnia 1289 roku . Spędziła w Starym Sączu 12 lat poddając się we wszystkim surowej regule zatwierdzonej przez Urbana IV w 1263r. Kinga zmarła w opinii świętości 24 lipca 1294 roku w Starym Sączu. Beatyfikacja Kingi nastąpiła dopiero za papieża Aleksandra VIII 10 czerwca 1690. Był to czas kiedy Kościół badał bardzo skrupulatnie życiorys kandydatów na ołtarze. Jednak kult św. Kingi trwał od wieków . Sam fakt porzucenia świata i jej wstąpienie do najsurowszego zakonu były dowodem heroicznej świętości Kingi.
Modlitwa
Boże, Ty obdarzyłeś świętą Kingę hojnym błogosławieństwem i zachowałeś dziewicą nawet w małżeństwie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy dzięki czystości życia zawsze trwali przy Tobie i wstępując w jej ślady, mogli dojść do Ciebie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje, Bóg na wieki wieków. Amen.